Vrouwtje Jas kijkt uit het keukenraam en ziet ze lopen. Een man, een vrouw en een zoon. Ze lopen haar tuin in, doen alsof het een park is, bezetten het bankje achter in de tuin en maken het zichzelf makkelijk met koffie, brood en koekjes. Zo te zien zijn ze een dagje uit.  Het bankje biedt plaats aan de ouders; de jongen knielt in het bloemperk. Wat een vreemd tafereel in de achtertuin van Vrouwtje Jas! Ze besluit erop af te stappen.

“Goedemiddag”
“Oh, hallo”
“Realiseert u dat u op privéterrein bent? Dit is mijn achtertuin”

Privacy

Met volle mond knikt de vrouw dat ze dat weet. Ook de man beaamt het woordeloos. Deze reactie had Vrouwtje Jas niet verwacht. Het biedt geen enkel aanknopingspunt om verbazing te tonen of boos te worden. Dus Vrouwtje Jas gaat verder: “niet dat het erg is hoor, u kunt rustig uw koffie opdrinken”. Die woorden namen een loopje met Vrouwtje Jas. Nu ze er over nadenkt, vindt ze het eigenlijk wel erg. Of nou ja, erg? Nu ze dáár over nadenkt, kan Vrouwtje Jas eigenlijk niet één goed argument bedenken waarom het erg zou zijn. Privacy? Ach, Vrouwtje Jas is druk in huis, ze heeft geen last van deze mensen. Ze vernielen niets, maken geen lawaai en hopelijk laten ze geen rommel achter.

Opruimen

Vrouwtje Jas weet niets beters te doen dan weer naar binnen gaan. Ze hervat haar werkzaamheden, ondertussen slaat ze zo nu en dan het gezelschap gade. Zo ziet ze geruime tijd later het ongenode bezoek aanstalten maken om weg te gaan. De man doet hun spulletjes, inclusief het afval, in een rieten strandtas. Nadat alles opgeruimd is, roept moeder de zoon. Met een blij gezicht staat hij op, haalt iets uit zijn broekzak en laat het aan zijn ouders zien. Vreemd hoor. Die zoon is namelijk geen jongen meer, het is echt al een jonge man. Vrouwtje Jas schat hem tussen de 20 en 25 jaar.
Een volwassene die als een kleuter de tuin onderzoekt. Haar tuin…

Leuk, zo’n dagje uit?

Als ze langzaam weglopen, haar moeder zou het kuieren noemen, neemt Vrouwtje Jas zich voor om ze nog even een goede dag te wensen en te vragen of ze het naar hun zin hebben gehad. Vrouwtje Jas is altijd nieuwsgierig naar de drijfveren van mensen en dit kan een mooie aanleiding zijn voor een gesprek. Maar die kans krijgt Vrouwtje Jas niet. Tot haar stomme verbazing ziet ze hoe het gezelschap zich door de smalle opening in de ligusterhaag wurmt. Ze komen uit in de tuin van de buren, die niet thuis zijn.

Oh oh…

Vrouwtje Jas voelt zich een beetje verantwoordelijk. Dat ze zelf wildvreemde mensen in haar tuin accepteert, wil niet zeggen dat haar buren dat ook doen. Het hoort immers niet, vreemde mensen ongevraagd in je tuin. Ze loopt naar boven om een beetje overzicht te houden. De man en de vrouw hebben plaats genomen op de rotan tuinstoeltjes van de buren, achter in de tuin, de plek waar de laatste avondzon de tuin verlaat. De jonge man zit alweer op zijn knieën. Tussen de Annabelle’s van de buren. Onder de tuintafel staat de grote rieten tas.

Vol verbazing blijft Vrouwtje Jas kijken. Totdat het echtpaar opstaat en de tuin van de buren verlaat zoals ze de tuin van Vrouwtje Jas binnen kwamen: via het tuinhek.

Drap

Zich verwonderend om dit voorval, gaat Vrouwtje Jas naar beneden. Op het aanrecht vindt ze een witte plastic tas. Daarin servetjes, een half pak koekjes, lege broodzakjes en een percolator van koper. Precies zo’n percolator had haar moeder in de mooie-dingen-kast staan. Er zit vreemd uitziende drap in. Vrouwtje Jas neemt een beetje drap op haar hand en ruikt eraan. Het ruikt zeker niet naar koffie; het ruikt eigenlijk nergens naar. Nieuwsgierig doopt Vrouwtje Jas een vinger in de brij. Ze proeft voorzichtig. Het is natte salmiak.

Zwart-wit, zoals je dat vroeger in een puntzakje bij de Gaper kocht. De smaak is goed maar de vorm en de bite zijn walgelijk. Vrouwtje Jas spoelt het door de gootsteen, droogt haastig de percolator af en snelt de straat in. Ze gaat de percolator teruggeven.

Wat er dan gebeurt kun je lezen in het verhaal De Percolator