De ochtend van tweede kerstdag

Ze steekt de sleutel in het slot en kijkt schichtig om zich heen. Niemand ziet haar. Gelukkig. Haar blote voeten zijn koud geworden in de zomergympen. De pyjamabroek bedekt haar knieën, meer niet. De winterjas is oud en lelijk, maar schoon. Want wat er ook gebeurt: ze verzorgt zichzelf goed.

Ze hoort voetstappen op straat en sluipt haar woning in. Ze wil zo niet gezien worden. De meningen, de roddels, de blikken: die laten haar niet koud. En ze trekt zich er niets van aan. Er komt vechtlust in haar op: “het valt niet mee om mij te zijn, dàt zouden ze eens moeten ervaren”.

Als de deur dicht glijdt, zit er een kleine traan in haar ooghoek. Ze zucht. Het is gelukt om ongezien binnen te komen. Het is doodstil in huis. Maar in haar hoofd raast een monoloog:

“Alles overwonnen, helemaal alleen. Geen hulp gevraagd. Wie kon ik vertrouwen? Ze vinden me raar. Ze moesten eens weten. Ik heb dezelfde gevoelens als zij. Ik draag mijn kruis. Alleen. Heb medelij.”

Het huis is lekker warm. De sneakers gaan uit, pantoffels aan. Een omslagdoek over haar pyjama. Ze steekt de kaarsjes aan. Muziek is snel gekozen. Een lied van onnoemelijk verdriet en ondraaglijke spijt zwelt aan. Te hard voor de buren waarschijnlijk. Maar de buren moeten dit toch horen.

Erbarme dich! Heb medelijden en ontferm u over mij….