Oktober kondigt miezerend de herfst aan. Vrouwtje Jas miezert mee. Ze heeft geen zin om iets van deze dag te maken. Heel even overweegt ze om in bed te blijven. Een moment later staat ze op. Iezegrimmig. Toch wel… De douche geeft koud water. Sinds de renovatie is de waterdruk te laag om warm water te leveren. Zolang de aannemer weg blijft, komt de waterdruk niet terug. Bibberend droogt Vrouwtje Jas zich af, mopperend op de dag, op de aannemer en op haar aanstellerij.

Duif

Ze drinkt gemberthee en staart naar buiten. De wind giert, de regen is onzichtbaar nat. Vrouwtje Jas wil niet naar buiten. De hond begrijpt het en houdt haar plasje op. Maar de blaas is natuurlijk niet eindeloos geduldig. Nadat de hond voor de derde keer haar neus onder de elleboog van Vrouwtje geduwd heeft, staat ze zuchtend op. Getooid met een regenhoed, laarzen en een lange regenjas sjokt ze naar het park. Bij de ingang ligt een duif onder de boom. Hij ligt er vreemd bij. Vredig. Vermiezerd.

“Een mooie dag om te sterven”, denkt Vrouwtje Jas.

Een tweede duif drentelt om de boom heen. De hond snuffelt even aan de dode duif en sjokt dan naar de levende duif. Die stapt iets opzij. Alles druilt: het park, de duif en Vrouwtje Jas. Terwijl ze verder klost, vraagt ze zich af of ze de dode duif op moet ruimen. Als de duif blijft liggen, zal ze bij iedere wandeling geconfronteerd worden met een beetje meer ontbinding. Kinderen zouden de duif aan kunnen raken en ziek kunnen worden.

Nou ja, wat gaat het mij ook eigenlijk aan…

Kraai

Het kortste rondje in het park is lang genoeg voor de hond. De boom met de duif eronder komt alweer in zicht. Vrouwtje Jas merkt op dat de geesteloosheid van zojuist verdwenen is. De dode duif ligt niet meer onder de boom maar op het pad. Daarnaast staat zijn vriendinnetje. Een kraai komt dichterbij. De duif maakt zich groot, neemt een loopje en valt hem aan. Terwijl de duif en de kraai vechten, sleept een tweede kraai het kadaver een stukje verder. Zijn zwarte snavel verdwijnt tussen de verregende veren en hij vliegt weg met een stukje vlees. De duif ziet het en gaat achter de kraai aan. Dan neemt de andere kraai zijn kans waar. Hij heeft een lekker stukje dode duif te pakken. De duif keert om en stort zich weer op deze kraai. Haar wanhoop is voelbaar. Vrouwtje Jas heeft respect voor de moed waarmee de duif haar gestorven vriendje verdedigt. Het zal voor iedereen, inclusief de duif, toch duidelijk zijn dat dit een ongelijke en zinloze strijd is! De kraaien lachen in hun vuistje. Toch geeft de duif niet op. Wat een vertederend wreed spektakel.

Vrouwtje Jas kijkt het even aan en neemt een besluit. Ze gaat naar huis, haalt een plastic zak en plastic handschoenen. ‘Opruimen’ is een vreemd woord voor wat ze nu gaat doen.

Voetnoten:

• De titel van dit verhaal is ontleend aan de legendarische act van Toon Hermans: De auditie van Charles Hartmann
• Eind november komt een verhalenbundel uit met de titel: “Ontmoetingen met Vrouwtje Jas, een kleine buiging voor eigenheid”. De verhalenbundel kost 15 euro en is via deze website te koop. Een leuk geschenk! De opbrengst van het boek zorgt ervoor dat Vrouwtje Jas haar verhalen in de toekomst kan blijven schrijven. Dus: geniet je van de verhalen: koop een boek!

Met plezier gelezen? Help de schrijver aan meer naamsbekendheid en deel het verhaal op social media. Dat gaat heel eenvoudig met de icoontjes hieronder.