In de verte ziet Vrouwtje Jas ze aankomen: een oudere vrouw, een jonge man en een langharige herdershond. In het voorbijgaan groeten ze elkaar. Onze honden doen dat ook. Vrouwtje Jas geeft ze een compliment: het is een prachtige en welopgevoede hond. Ze maken een Praatje Prut, bekend bij iedere hondenbezitter. Net als Vrouwtje Jas verder wil lopen zegt de vrouw: “Mag ik u iets vragen?”

Verdwaald?

Tuurlijk mag dat. Misschien wil ze de weg weten in dit bos waar Vrouwtje Jas zo bekend is. Maar de vraag is een verrassende: “Heeft u pijn?”, vraagt ze.

“Nou euh…nee?”, stamelt Vrouwje Jas, verbaast over deze vraag.

Vrouwtje Jas vreest het vervolg van het gesprek.

Oh nee, als de dame nu maar niet al háár kwalen vertelt! Ook nu weer neemt het gesprek een onverwachte wending: “Zo veel mensen hebben pijn, ik kom maar zelden iemand tegen die ‘nee’ antwoordt op deze vraag.”

Aha, mevrouw stelt deze vraag dus aan iedereen? Vrouwtje Jas wordt nieuwsgierig en net als ze wil zeggen dat dit een bijzondere manier is om met mensen in contact te komen, vertelt de jonge man dat ze gebedsgenezers zijn.

Okéee….

Hoewel Vrouwtje Jas net ziek geweest is en zich nog niet topfit voelt, zegt ze dat ze niets mankeert en zich gelukkig voelt. Ze vertelt over de twee uitnodigingen die ze deze week kreeg: één om naar Benin (Afrika) te gaan en één om vlak daarna naar Valencia (Spanje) te gaan.  Ze heeft beide uitnodigingen geaccepteerd en ze heeft er heel veel zin in! Ze vindt het heerlijk dat ze zoveel vrijheid in haar leven heeft dat ze spontaan op dit soort uitnodigingen in kan gaan zonder rekening te hoeven houden met geld, een werkgever of kinderen die van haar afhankelijk zijn.

Toch willen ze bidden. Omdat ze Vrouwtje Jas alle goeds gunnen. Zo komt het dat op het bospad drie mensen staan. Eén staat een beetje onbenullig te kijken, dat is Vrouwtje Jas. De andere twee bidden. Midden in het bos. Een man manoeuvreert zijn rolstoel erlangs, half door het hoge gras. Er schiet even door Vrouwtje Jas heen dat ze misschien beter voor deze man kunnen bidden; wellicht heeft hij het harder nodig…

Nadat ze “Amen”gehoord heeft, bedankt Vrouwtje Jas de oudere vrouw en de jonge man. Ze zeggen nog even dat ze er niets voor terug verwachten. Dat ze dit doen uit naam van God, die zijn liefde onvoorwaardelijk schenkt.

Als ze bij het afscheid nogmaals benadrukken dat dit gebed niet bedoeld is om iets terug te krijgen, zegt Vrouwtje Jas: “I will pay it forward.”