Ach, het arme oudje.
Hij zit daar op de rand van zijn bed. De stank is niet te beschrijven. Zijn blote billen bevuilen de beddensprei; zijn smoezelige voeten bungelen naast het bed. Vouwtje Jas kokhalst bijna en wil weg. Maar de oude man heeft haar al gezien. Bedroefd zegt hij dat hij blij is dat Vrouwtje Jas er is. Hij kan zijn broek niet aankrijgen. Of Vrouwtje Jas even helpen wil? Vrouwtje Jas heeft weinig keus: ze doet wat haar gevraagd wordt. Ze houdt haar adem in. Het raam openen is geen optie: de oude man zou kou kunnen vatten. Even doorzetten dus.
Nadat Vrouwtje Jas de mega-Pamper over het loshangende vel getrokken heeft, glijdt de broek er makkelijk overheen. Dan komt de volgende uitdaging. De door reuma vervormde voeten moeten in de sandalen. Dichte schoenen draagt de oude man al jaren niet meer. Er is geen schoen die over de knokkels past. Aangepaste schoenen weigert hij.
Vrouwtje Jas gaat door haar knieën om te helpen. De dikke steunkousen stinken. Hoeveel steunkousen zou hij hebben? Hoe vaak gaan die naar de wasserij? Zonder te ademen opent Vrouwtje Jas het klittenband. Ze tilt de voet op en wurmt de sandaal er omheen. Vrouwtje Jas staat op en haalt adem terwijl ze om de rollator heen loopt. De volgende voet. Weer met ingehouden adem.
Weg uit deze kamer! Frisse lucht, alsjeblieft!
Koffie
In het keukentje staat een raampje open. Fijn, een beetje vrij ademen. Een glas in de gootsteen is gevuld met water en roze plastic. Van een afstandje lijkt het kunstgebit op de inhoud van de muil van een monster. Op het water drijven dingetjes. Frutjes. Brrr…. Met de topjes van haar vingers zet Vrouwtje Jas het glas op het aanrecht en ze vraagt aan de oude man of hij koffie wil. Hij antwoordt: “ik heb er wel zin in, maar ze zeggen dat koffie laxeert. Ik heb een beetje last van mijn darmen, dus laat ik het maar niet doen.”
Vrouwtje Jas maakt koffie voor zichzelf. Die is klaar als de oude man aan komt schuifelen. Hij grabbelt in het waterglas en de roze massa verdwijnt in zijn mond. Hij is nu beter te verstaan.
“Ik ben zo blij dat je er bent kind, ik kan haast niets meer zelf. Mijn darmen zijn van streek en ik loop niet meer zo snel. Dus ik was te laat bij de wc. Het is me wat.”
Vrouwtje Jas vraagt hoe lang hij die diarree al heeft. Een dag of vier. Hij is er slap van. Hij heeft aan de thuiszorgster gevraagd wat hij moet doen. De lieve verpleegster gaf aan dat zij geen medicijnen mag geven, maar dat ze wel de huisarts wilde bellen. De oude man vond het een vreemd idee. Je stoort de huisarts toch niet op zondag omdat je buikloop hebt?
“Neemt u dan maar een stukje ontbijtkoek, misschien helpt dat wel”, had de lieve verpleegster gezegd.
Medicijn
Gelukkig had hij geen ontbijtkoek in huis. Gelukkig kwam Vrouwtje Jas onverwacht koffie drinken. Na de koffie fietst Vrouwtje Jas naar huis. Tien minuten later is ze terug met de diarreeremmer.
De volgende ochtend gaat de telefoon: “ik heb de hele nacht doorgeslapen en voel me veel beter. Moet ik nu weer zo’n pilletje nemen?”
Het antwoord hoort de oude man niet. De diarree is over, de doofheid niet. Vrouwtje Jas zucht; gelukkig hoort hij dat ook niet. Ze drinkt haar thee op, pakt de riem en zegt tegen de hond dat ze deze ochtend even langs de opa met de koekjes lopen. De hond hoort haar wel, maar begrijpt het niet.
Het is me wat.
Voetnoten:
- Vrouwtje Jas bezoekt een oude vriendin die in zorgelijke toestand verkeert: Doodstil
- Eind november komt een verhalenbundel uit met de titel: “Ontmoetingen met Vrouwtje Jas, een kleine buiging voor eigenheid”. De verhalenbundel kost 15 euro en is via deze website te koop. Een leuk geschenk! De opbrengst van het boek zorgt ervoor dat Vrouwtje Jas haar verhalen in de toekomst kan blijven schrijven. Dus: geniet je van de verhalen: koop een boek!
Met plezier gelezen? Help de schrijver aan meer naamsbekendheid en deel het verhaal op social media. Dat gaat heel eenvoudig met de icoontjes hieronder.
zielig die meneer. Steeds meer aan de orde van de dag.
Daar komt bij dat Vrouwtje Jas een beetje laf is. Ze komt weliswaar op bezoek en helpt hem om de dag door te komen, maar ze doet niets wat hem structureel helpt. Waarom regelt ze niet dat die steunkousen gewassen worden? Waarom spreekt ze de dame van de thuiszorg niet aan om te vertellen dat ze het slechtste advies ooit gegeven heeft?
Een aangrijpend verhaal!
Dat is het. Maar ook: de onzichtbare realiteit die ik door middel van dit verhaal even zichtbaar wilde maken.
Een van de vele schrijnende voorbeelden hoe het er aan toe gaat… beeldend geschreven (kon het bijna ruiken…)
Dat was niet moeilijk: de geur plopte tijdens het schrijven zomaar weer in mijn neus op!
Sneu! Mag ik vragen in welke hoedanigheid jij bij hem langs gaat? Want jij bent niet de wijkverpleegster begrijp ik… 😉 Vind het namelijk erg dapper van je!
Jaren geleden had de oude man een boerderijtje met wat stallen ‘op deel’ en een stukje grond. Toen hij, meer dan dertig jaar geleden met pensioen ging, stonden de stallen leeg. Ik huurde twee van die stallen voor mijn paarden. We dronken iedere maand, als de boter bij de vis moest, een borrel. Inmiddels is de boerderij afgebroken en woont de oude man in een aanleunwoning. Zijn kinderen wonen ver weg. Af en toe loop ik nog even bij hem langs. Voor een borrel of een kop koffie. Dan praten we over de paarden, terwijl de hond haar kop op zijn schoot legt…
Mooi verhaal en realistisch
Zo gaat het jammer genoeg vaker dan we denken
Ja klopt. De vraag is of het wantoestanden zijn of ouderdomsperikelen….
De treurnis van de huidige gezondheidszorg beschrijf je beeldend.
Omvallende banken worden geholpen.
Omvallende ziekenhuizen sluiten de deuren voor hun patienten.
De mensen van de Thuiszorg kunnen het vele werk niet meer aan.
Een oplossing heb ik ook niet.
Bezorgde groet,
Een beetje naar elkaar omkijken, dat is het enige, denk ik….
Lieve groet,
Vrouwtje Jas