De brievenbus in de hal hangt te hoog voor de oude mevrouw waar Vrouwtje Jas naartoe gaat. Daarom haalt Vrouwtje Jas de post er maar even uit. De bus is lang niet geleegd, de stapel post is enorm! Vrouwtje Jas laat de hond los, dan heeft ze haar handen vrij. De hond gaat voor de schuifdeur staan, maar ze is niet zwaar genoeg: de deur blijft gesloten. Dat is jammer, want aan de andere kant van het glas zit een chique oude dame in een rolstoel. De hond weet wat dat betekent: een vriendelijk woord, een aai over haar kop en met een beetje geluk zelfs een koekje.
Angst
Vrouwtje Jas klungelt met de sleutels, de hondenriem en de post. Rommelig loopt ze naar de schuifdeur, die langzaam open gaat. De hond wroet haar zwarte dopneus door het eerste kiertje en en loopt vrolijk naar de rolstoel. Een paar brieven glippen op de grond, Vrouwtje Jas bukt om ze op te pakken. Ze heeft geen aandacht voor de hond. Totdat ze een ijzige gil hoort.
De dame in de rolstoel slaat wild om zich heen en roept: “Bang bang bang! Hond! Bang!”
Vrouwtje Jas roept de hond terug maar het is te laat. De vrouw is op de grond gevallen. Ze beweegt nog even, een stuiptrekking, en dan is het stil. Doodstil. Vrouwtje Jas kijkt om zich heen. Twee dames op een bankje kijken verschrikt toe. Een oudere man komt aangelopen. Vrouwtje Jas knielt naast de vrouw en graaft in haar geheugen naar de EHBO lessen.
Check adem: zwak
Check pols: zwak
Holiedepolie!
EHBO
Vrouwtje Jas belt 112. Een verpleegster van het woon-zorgcentrum komt aangesneld. Zij belt een collega. Vrouwtje Jas zit nog steeds op de grond, en vraagt aan de verpleegster: “Stabiele zijligging?” De verpleegster vraagt Vrouwtje Jas achteruit te gaan, wat ze dus maar doet. Ze wil het niet erger maken dan het is. De post ligt verspreid over de grond. Er komen twee ambulancebroeders met een brancard. Ze vertrappen de post.
Even later rijdt de ambulance weg. De verpleegster stelt de mensen in de hal gerust en vraagt ze om naar hun kamer of activiteit te gaan. Vrouwtje Jas verzamelt beschaamd de bezoedelde brieven, kranten en folders. Niemand stelt haar gerust.
De hond ligt in de hoek van de hal. Ze doet alsof ze slaapt, maar volgt iedere beweging door de spleetjes van haar ogen.
Oef, wat hebben we aangericht?!
Lees in “Eigen schuld?” het vervolg op dit verhaal
Met plezier gelezen? Help de schrijver aan meer naamsbekendheid en deel het verhaal op social media. Dat gaat heel eenvoudig met de icoontjes hieronder.
Aj, wat een schrik.
Is de oude mevrouw inmiddels hersteld???
Geschrokkenbgroet,
Dat is onbekend Rob. Niemand heeft Vrouwtje Jas geïnformeerd. De verpleging niet, het management niet. Ze hebben Hond en Vrouwtje Jas gewoon in de hal laten staan. Die zijn, volgens plan, op bezoek gegaan. Gisteren heeft Vrouwtje Jas drie keer gebeld naar het woon-zorgcentrum. Naar de verpleging en naar het management. Nog steeds geen informatie. De oude dame waar Vrouwtje Jas op bezoek was, denkt dat de dame overleden is. Wishful thinking waarschijnlijk want:: “Zo aardig was ze niet.”
Bij de gezamenlijke maaltijd was ‘mijn ongeluk’ het gesprek van de dag. Er werd gezegd dat mevrouw overleden is. Hartstilstand. Maar ook dat ze nog in het ziekenhuis is, met een gebroken heup. Andere tongen beweren dat ze bij haar dochter aan het herstellen is. Niemand weet het echt!
Wat wel bekend is: deze dame was inderdaad niet erg geliefd. Vrouwtje Jas en haar hond wel. Iedereen denkt dus dat het ” dikke bult, eigen schuld” is van het slachtoffer. Niemand schuift de hond of Vrouwtje Jas iets in de schoenen.
Het is een schrale troost…
Een schrale troost?
Een volgende keer zul je misschien ietwat twijfelend door de deur gaan.
Wel weer een mooie blogpost.
Zonnige groet,
Pingback: Eigen schuld? | Vrouwtje Jas is ook maar een mens
Oh, wat een schrik!!! En wat gaan de verhalen toch snel de ronde, zonder dat iemand precies weet hoe het zit…
Nou hè?
Daarnaast vraag ik me vaak af waarom iedereen altijd zijn mening openbaar wil maken. Wie wordt daar beter van?
Nou ja, de waan van de dag zal de emoties inmiddels wel meegenomen hebben…
Pingback: Sociale controle | Vrouwtje Jas