Augustus 2002:
Door zware regenval is een deel van midden Europa overstroomd.

Vrouwtje Jas fietst in Oostenrijk langs de Donau. Tijdens een bui doet ze de boodschappen voor het avondeten. Het is al drie uur en ze moet nog een plekje vinden om de tent op te zetten. Gelukkig is het droog als ze de supermarkt uit komt. Ze stapt op de fiets en haar kinderen, toen nog klein, volgen haar voorbeeld.

Regen, regen, regen…

Heuvelopwaarts begint het weer te regenen. Niet een beetje! Nee, de regen stort naar beneden. De kinderen trappen stoer door en Vrouwtje Jas kijkt om zich heen. Ze zoekt een plek om te schuilen maar ze ziet uitsluitend weilanden en heuvels. Om de bocht, halverwege de heuvel, ziet ze een begraafplaats. Met een kapelletje. Vrouwtje Jas kijkt naar de kinderen en ziet blozende gezichtjes, nat van de regen. Of zijn het tranen vermengd met regen?

“wie het eerst op de begraafplaats is!”, daagt Vrouwtje Jas ze uit.
In gezelschap van volwassenen zou ze deze woorden natuurlijk niet uit durven spreken! Het motiveert de kinderen gelukkig om door te zetten.

Op de begraafplaats

Het is een vreemd gezicht. Een moeder met drie verzopen kindertjes openen het hek van de begraafplaats en rennen naar de kapel, de fiets aan de hand. Gelukkig, de deur is open.
Vrouwtje Jas kijkt om zich heen en ziet dat de begraafplaats verlaten is. Ze besluit dat de fietsen ook de kapel in mogen. In het beste geval droogt de bagage een beetje. In ieder geval wordt de bagage niet nog natter.

De kleinste van het stel begint te huilen. Ze moet nodig plassen. Tja, om nou op de begraafplaats te gaan wildplassen…. Dat vindt Vrouwtje Jas toch wel erg respectloos. Gelukkig heeft het kleintje een grote zus. Die is de kapel aan het onderzoeken. Ze vindt achter een gesloten deur een redelijk schoon maar in ieder geval werkend toilet.

Het viertal eet de zojuist gekochte broodjes. De regen lijkt maar niet voorbij te gaan. Wat een triest weer. De wolken bedekken alle licht in de hemel. Als het schemerig wordt, regent het nog steeds. Vrouwtje Jas verzint een list. Hoe moet het vanavond? Waar gaan ze slapen? Ze denkt diep na: hier is het droog, er is een toilet en er is stromend water.

Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, zegt Vrouwtje Jas tegen de kinderen dat ze hier de nacht doorbrengen. Vrouwtje Jas pakt het komfoortje en een pannetje uit de fietstas en kookt water voor de thee. De kinderen pakken de luchtbedjes en rollen ze uit.

Schaamrood

Ze schrikken als er ineens een hond de kapel binnen komt. De hond schrikt ook en begint te blaffen. Een man stapt binnen en vraagt nors wat dit voor vertoning is. Vrouwtje Jas verontschuldigd zich en vertelt met schaamrood op haar kaken dat ze geen andere oplossing zag. De kinderen zijn nat en moe. Ze hebben honger en een droge plek nodig.
“Und Sie, wass machen Sie hier?”, vraagt Vrouwtje Jas in haar beste Duits.

De norse man vertelt dat hij de koster van de kerk is. Een dorpsbewoner is overleden en hij komt de baar halen. Hij is gelukkig niet boos. Eigenlijk is hij ook niet nors. Hij begrijpt het wel. Toch vraagt hij om de matjes weer op te rollen en de fietstassen weer in te pakken.
In de tussentijd doet hij de baar en de hond in zijn auto.

Rouwstoet

Als het bijna droog (en bijna donker) is stappen Vrouwtje Jas en de drie kleine Vrouwtjes op de fiets. Koster gaat hen langzaam voor. Alsof het een rouwstoet is.
Verderop zien ze het dorp. De vreemde stoet gaat het hele dorp door; achter de ramen ziet Vrouwtje Jas de mensen kijken. Ze zullen wel denken…

Aan het einde van het dorp belt Koster aan bij een huis. De deur wordt geopend door een gezette oudere vrouw. Ze veegt haar handen droog aan haar schort. Het is de zus van Koster Ze hebben een kort onverstaanbaar gesprek. En dan zwaait de deur open. Er wordt een slaapkamer klaar gemaakt. De drie Vrouwtjes slapen overdwars in een heerlijk tweepersoons bed.

En Vrouwtje Jas?
Die heeft nog nooit zò lekker op een bank geslapen!

Lees in “Thee met room” wat er de volgende ochtend gebeurt.