“Moet je nog ver?”, roept hij Vrouwtje Jas na, die hem in volle vaart voorbij fietst.

Willy vertelt uitvoerig over zijn werk als medisch analist. Hij vertelt over zijn kinderen en over de kleinkinderen die hij zelden ziet. Hij praat aan één stuk door over zijn fietsvakantie op Texel. Willy piekert hardop over de dertig euro die hij tijdens de vakantie is kwijt geraakt. Hij hoopt maar dat hij dat geld nog terugvindt. Hij weet niet hoe hij het verdwijnen van 30 euro kan verklaren. Vrouwtje Jas denkt aan haar eigen portemonnee. Ze heeft geen idee hoeveel erin zit. Dertig euro meer of minder zal ze waarschijnlijk niet opmerken. Gênant eigenlijk.

Willy vraagt of Vrouwtje Jas wat langzamer wil fietsen. Niet omdat hij het niet bij kan houden maar omdat hij niet te vroeg thuis wil zijn. “Als ik voor half acht thuiskom, is mijn vrouw van slag. Ze rekent op half acht, dus ik zal er om half acht zijn”. Vrouwtje Jas oppert dat ze het vast wel gezellig vindt als hij wat eerder is. Waarop Willy verontwaardigt zegt: “Nee joh, dat vindt ze vreselijk! Om vijf voor half acht gaat ze in de hal staan en als ze me dan hoort aankomen, trekt ze de voordeur open en zegt dat ik mijn fiets en mijn tassen in de schuur moet zetten, mijn schoenen buiten moet laten staan en mijn fietsbroek en bezwete kleren op de mat moet leggen”.

De verbazing zal van Vrouwtje Jas’ gezicht af te lezen zijn want Willy stopt niet met praten over zijn vrouw. Ze staat iedere ochtend om zes uur op om te gaan poetsen volgens een strak schema. Het schema kent ook een paar pauzes en gaat door tot half tien ’s avonds. Willy leeft daar, zeker sinds hij met pensioen is, zorgvuldig omheen. En bevrijdt zichzelf zo nu en dan door te gaan fietsen. En soms zelfs door een paar dagen weg te gaan. Een kleine goedkope vakantie. Op de fiets, wandelen en kamperen. Zijn vrouw gaat niet mee, die houdt niet van vakantie. Ze zijn nog nooit samen op reis geweest.

Erfenis

Nu Willy ouder wordt en zijn gezondheid verslechtert, valt het wandelen, fietsen en kamperen hem wat zwaarder. Hij droomt van een klein campertje. Op Marktplaats heeft hij er één gevonden. Nèt geen 3000 euro. Volgens Willy moet dat wel kunnen. Hij is handig en kan hem zelf opknappen. Voorzichtig heeft hij het aan zijn vrouw voorgelegd, op een diplomatiek moment: vlak nadat ze een erfenis van bijna een miljoen euro had ontvangen. Het idee is afgeschoten. Geen campertje voor Willy.

Tot nu toe heeft Vrouwtje Jas nauwelijks gereageerd op het levensverhaal van Willy. Maar nu verzucht ze: “Tsss, wat een leven. Waarom blijf je dit zo doen?”

“Ik ga je heel openhartig wat bekennen. Ik kan niet bij haar weg want ik ben afhankelijk van haar geworden. Mijn hele leven heb ik mijn loon aan haar afgestaan. Toen ik een bijbaan had als studentbegeleider, heb ik ook dat geld aan haar afgestaan. Zij beheert mijn financiën en mijn pensioen. Ik heb geen idee hoe het werkt met geld enzo”. Die woorden lijken Willy terug te brengen bij de dertig euro. Gaan zijn gedachten naar de reactie van zijn vrouw, als ze erachter komt dat die dertig euro verdwenen is? Zijn gezicht betrekt. Maar even later tovert hij een grote grijns tevoorschijn.

Voor het eerst in al die kilometers is Willy even stil. Je ziet dat hij terugdenkt aan die tijd. En aan het moment, een jaar later, dat de moeder van zijn vriendin hem opbelde om te vertellen dat ze overleden is. Zelfdoding.

“Blij toe”, had zijn vrouw gezegd.

In de maanden daarna viel Willy veel af. Hij zag er slecht uit en zijn vrouw stuurde hem naar de arts.

Diabetes, was de diagnose. Er werden medicijnen voorgeschreven. Die Willy onder het toeziend oog van zijn vrouw gebruikte. Maar Willy heeft een bevrijdingsplan. Hij haalt iedere week de medicijnen bij de apotheek en spoelt ze, als zijn vrouw even niet kijkt, door de gootsteen. Hij realiseerde op een dag dat de medicijnen levensverlengend werken. En hij wil zijn leven niet verlengen. Dus hij is maanden geleden gestopt met de medicijnen. Zijn gezondheid verslechtert. Willy denkt dat deze fietsvakantie zijn laatste zal zijn.

In Castricum nemen ze afscheid. “We zijn nu dicht bij mijn huis. Als mijn vrouw, of iemand die ze kent, mij met een andere vrouw ziet fietsen, is het huis te klein”.

Vrouwtje Jas fietst door. De beklemming, zìjn beklemming, fietst nog kilometers met haar mee.

Wàt een leven…

Misschien kun je beter zeggen: wàt een dood…

Dit verhaal is ook beschikbaar als luisterverhaal. Klik op het pijltje hieronder voor de voorleesversie.

Met plezier gelezen of geluisterd? Help de schrijver aan meer naamsbekendheid en deel het verhaal op social media. Dat gaat heel eenvoudig met de ikoontjes hieronder.