De schaatsen liggen in zijn schoot. Hij streelt zachtjes de binnenkant van de schoen en staart naar het leer. Vrouwtje Jas observeert. Het huis is minder troosteloos dan de tuin doet vermoeden. Het is ouderwets, maar opgeruimd en redelijk schoon. Behalve de ramen. Daar kun je nauwelijks doorheen kijken. Ze kijkt naar Dirk, diep weggezakt in zijn leunstoel.

Zo zitten ze woordeloos tegenover elkaar. Zij weet niet wie hij is; hij weet niet wat zij komt doen. Toch hangt er gemoedelijkheid in de kamer. En rust. Behaaglijke rust.

Ze weten niets…

Dit zijn dè schaatsen, dat is duidelijk. De schaatsen waarop Dirk de moeder van Vrouwtje Jas leerde kennen. Vrouwtje Jas is blij dat ze de schaatsen gered heeft van de ontruiming en ze naar Dirk heeft gebracht. Veel kan ze er niet over vertellen. Ze kent deze schaatsen niet, ze heeft haar moeder er nooit op zien schaatsen. Dirk zegt er ook niets over; hij is in gedachten verzonken. In herinneringen waarschijnlijk.

De poes laat weten dat ze naar binnen wil. Dirk staat op en opent de deur. Het duurt lang voordat hij terug is. Vrouwtje Jas hoort het doortrekken van de WC, daarna hoort ze gestommel in de keuken. Als Dirk de kamer binnenkomt, heeft hij een dienblad bij zich. Twee kopjes koffie en een suikerpotje. Hij verontschuldigt zich dat hij geen koffiemelk in huis heeft: hij drinkt het zwart en visite komt er nooit. Vrouwtje Jas vindt het niet erg. Ze lust ook wel zwarte koffie.

IJsbreker

Om het ijs te breken, vraagt ze hoelang Dirk hier al woont. Hij denkt diep na. Sinds 1967, dat is dus…. 52 jaar. Hij kocht dit huis zonder dat zijn vrouw het wist. Het was een buitenkansje: door de verwaarloosde staat was de prijs laag. Zijn vrouw was zwanger en lag maandenlang op bed. Dirk heeft haar veel, misschien te veel, alleen gelaten: iedere dag na zijn werk, en ook iedere zaterdag, was hij bezig met het opknappen van het huis. Drie weken voor de geboorte van Nynke verhuisden ze. Zijn vrouw hield van dit huis en zijn dochter had een mooie jeugd hier. Veel kinderen in de buurt en alle ruimte om buiten te spelen. Toen ze ouder werd kreeg ze de grootste slaapkamer, aan de voorkant. Ze mocht alles zelf uitzoeken: behang, tapijt, het bed.

Verwend?

Tot hun verdriet bleef Nynke alleen, er kwam geen broertje of zusje. Ze hebben haar verwend. Achteraf bezien hebben ze haar misschien ook wel beklemd. In de pubertijd wilde ze vrij zijn. Dirk en Aukje zagen overal gevaar. De grote boze buitenwereld loerde naar Nynke. Met z’n drieën hebben ze harde noten gekraakt. Op een ochtend was alles voorbij. De grijze koffer was van zolder verdwenen, de kamer van Nynke was leeg. Ze nam wat kleding en haar knuffel mee, meer niet. Dirk en Aukje dachten dat ze wel terug zou komen. Ze kwam niet. Aukje overleed na jaren wachten. Nu wacht Dirk in zijn eentje. Want eens… eens zal ze terugkomen. Toch?

Vrouwtje Jas is even stil en vertelt dan over haar leven. Ze vertelt over haar moeder, haar vader, haar jeugd en het raadselachtige briefje met Dirks adres. Vrouwtje Jas kan niet vertellen waarom haar moeder nooit contact opnam met Dirk. Het verleden is een mooi gespreksonderwerp, maar het mysterie wordt niet ontknoopt. Vrouwtje jas zoekt naar een moment om afscheid te nemen.

Wat moet hij met zo’n tuin?

Dan begint Dirk over de tuin. Aukje was degene die hem bijhield, de tuinman deed de bomen en het grote snoeiwerk. Sinds de dood van Aukje heeft hij er niets meer aan gedaan. Vorige week heeft hij voor het eerst sinds lange tijd een rondje door de tuin gelopen. Hij was geschrokken. Hij heeft het levenswerk van Aukje verwaarloosd. Stel je voor dat Nynke thuiskomt…

Komt goed…

Vrouwtje Jas stelt Dirk gerust. In de gauwigheid heeft ze mooie dingen gezien in de tuin. Er zit genoeg leven in. Een tuinman zal er een paar dagen aan moeten besteden, maar dan ziet het er heel anders uit. Vrouwtje Jas vraagt of hij wil dat zij het regelt. Dat wil Dirk. Ze pakt de telefoon en belt haar tuinman. Die zit de komende weken vol. Hij geeft het telefoonnummer van een collega. Alle hoveniers zijn druk in deze tijd van het jaar. Na enkele telefoontjes heeft ze een tuinman gevonden. “Alleen voor het grote werk. Bomen zagen, grof snoeiwerk, nieuwe grasmat aanleggen en struiken. Geen plantjes, zoek daar maar een ander voor.”

Make over

Een week later, op vrijdag, wordt een container naast het huis gezet. De dag erna komt de tuinman, in alle vroegte, in een grote Landrover vol gereedschap. Vrouwtje Jas is er ook. Ze zorgt voor koffie, koekjes, soep en broodjes. Terwijl de tuinmannen bezig zijn, lapt zij de ramen aan de binnenkant. De buitenkant doet ze week daarna, als de tuinman klaar is. Samen met Dirk gaat ze naar het tuincentrum. Hij kijkt zijn ogen uit en kan niet kiezen. Vrouwtje Jas kiest voor hem. Hortensia’s, wilde geraniums, bloeiende heide. Onderhoudsvrij en lang bloeiend. Dirk laat zijn ogen over een mooie tuinset gaan. Vrouwtje Jas weerhoudt hem van de aankoop. “Eerst werken”, zegt ze streng, “dan luieren”.

Enkele weken later, het voorjaar is nu echt begonnen, wordt de tuinset bezorgd. Vrouwtje Jas en Dirk zitten trots op de splinternieuwe kussens. Ze heffen het glas op hun gezamenlijke project. Dirk is gelukkig: hij voelt zich niet langer alleen. Vrouwtje Jas is gelukkig: Dirk vult de leegte die haar moeder achterliet…

Met deze woorden eindigt voorlopig de serie over Dirk. 

Dringende oproep

Ken je -of ben je- Nynke? De dochter van Aukje en Dirk? Weet dan dat Dirk nog steeds wacht. Hij wacht op vergeving. Hij is benieuwd, nieuwsgierig, zachtmoedig. Zijn deur en zijn hart staan open. Hij wacht, maar niemand weet hoe lang nog. De tijd gaat snel. Dirk verlangt naar Nynke, maar ook naar Aukje en Aaltje. Contact kan rechtstreeks (ouderlijk huis) of via Vrouwtje Jas (info@vrouwtjejas.nl)

Deel dit bericht op social media. Het vergroot de kans dat Nynke en Dirk elkaar op tijd vinden. Delen gaat heel eenvoudig met de icoontjes hieronder.

Het verhaal van Dirk bestaat uit vijf delen:

1. Tipje van de sluier
2. Aan dovemans deur
3. Een traan weggepinkt
4. Het ijs is gebroken
5. Hoop doet leven (bovenstaand verhaal)